- corbitus
- corbītus, a, um, adj. [corbis], with a scuttle, bower: navis, Lucil. ap. Non. p. 533, 18.—Hence, subst.: corbīta, ae, f., a slowsailing ship of burden: corbitae dicuntur naves onerariae, quod in malo earum summo pro signo corbes solerent suspendi, Paul. ex Fest. p. 37, 7 Müll.:
corbita est genus navigii tardum et grande,
Non. p. 533, 10; so * Cic. Att. 16, 6, 1;opp. celox,
Plaut. Poen. 3, 1, 40;on account of its slow motion: homines spissigradissimos, Tardiores quam corbitae sunt in tranquillo mari,
id. ib. 3, 1, 4.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.